Najstarsza śremianka skończy 102 lata

Solenizantka jest bardzo zdziwiona zainteresowaniem mediów.
- Ja w gazecie?!
- No, wie pani mało jest ludzi, którym nie śpiewa się na urodzinach: „Sto lat! Sto lat!
Pani Rozalia śmieje się.
- No tak, śpiewają mi dwieście!
Pytana o receptę na długowieczność odpowiada, że żyć trzeba zwyczajnie i normalnie. I tylko tyle! No, może jeszcze pić kozie mleko. Prosto od kozy i przegryzać serkiem z koziego mleka. Dziś takiej diety pani Rozalia już nie stosuje z uwagi na brak kóz w okolicy. Ale były ciężkie powojenne czasy, gdy tylko to jadła.
Do Śremu trafiła w 1977 roku z rodzinnego Czerwonaka, gdzie razem z mężem zamieszkała u córki Kazimiery i zięcia. Tak się przykro złożyło, że obie panie pochowały swoich mężów i od kilkunastu lat mieszkają same. Pani Rozalia uwielbia regularne odwiedziny swoich prawnuków i cieszy się ich sukcesami w nauce. Potomków pani Rozalia ma jednak stosunkowo niewiele. Trzy córki, dwoje wnuków, troje prawnuków i dwoje pra- pra wnuków.
Nic a nic nie interesuje ją polityka, lubi oglądać seriale – zwłaszcza „M jak miłość”. W setne urodziny odwiedził ją burmistrz Adam Lewandowski i proponował nawet przejażdżkę po Śremie.
Nie skorzystała wtedy: „Jakoś tak wydawało mi się, że nie wypada z obcym chłopem jechać”. Teraz trochę żałuje, bo chętnie zobaczyłaby zmiany w Śremie. Kiedyś częściej, teraz rzadziej wychodzi z domu. Na poprzedzających urodziny imieninach była u wnuka w Manieczkach, ale tam prawnuki – chłopy jak dęby nosiły ją na krześle. Wszyscy w rodzinie pamiętają o dacie jej urodzin. Pamiętnej bardzo: „bo Ruski wtedy napadli na Polskę”.
No to dwieście lat pani Rozalio!