Nasza Loteria NaM - pasek na kartach artykułów

Z Olgą Bończyk rozmawiamy o nowej płycie, pracy w pandemii i jej koncie na Tik Toku

Bartosz Klimczuk
Bartosz Klimczuk
Z Olgą Bończyk rozmawiamy o nowej płycie, pracy w pandemii i jej koncie na Tik Toku
Z Olgą Bończyk rozmawiamy o nowej płycie, pracy w pandemii i jej koncie na Tik Toku Katarzyna Jarosz
Podczas sobotniego I Festiwalu Gwiazd w Śremie, mieszkańcy będą mogli posłuchać recitalu słynnej piosenkarki i aktorki - Olgi Bończyk, która niedawno wydała nowy album zatytułowany "Ślady Miłości". Wszechstronna artystka odsłoni także przy tej okazji w mieście swoją gwiazdę.

Z Olgą Bończyk rozmawiamy o nowej płycie, pracy w pandemii i jej koncie na Tik Toku

Dlaczego zdecydowała się Pani zagrać tak osobistą płytę?

Dojrzałam do tego. Mam 53 lata i mam już odwagę zatrzymać się, rozejrzeć wokół, uśmiechnąć  do przeszłości i podziękować za wszystko, co dostałam od życia i losu. 
Własna autorska twórczość zawsze stawia wysoko poprzeczkę. Trzeba się zmierzyć z tym, że nowe piosenki zawsze mają trudniejszy start niż odświeżane covery. Tym razem nie dość, że większość tekstów wyszła spod mojego własnego pióra, to stylistyka albumu mocno skręca w stronę pop-u. Zaufałam Aleksandrowi Woźniakowi  (producentowi płyty), który zadbał, by ten przeskok ze strefy jazzującej do pop-owej nie był tak szokujący. Myślę, że to się udało. Na płycie można usłyszeć też kompozycje Filipa Siejki, którego talent muzyczny mnie niezwykle inspiruje. Obaj panowie wyrazili chęć dalszej współpracy i pisania dla mnie nowych  kompozycji. Tak więc mogę zapewnić, że na kolejne single nie będzie trzeba długo czekać. 

O jakich wydarzeniach z Pani życia może dowiedzieć się słuchacz z tej płyty?

Nowe teksty zawsze są wypadkową własnych przeżyć, emocji z tym związanych, wspomnień, odczuć, przemyśleń  i śladów, jakie w nas pozostawiają.  Nie było jednak moim celem, aby w  piosenkach dookreślać miejsca, osoby, czy konkretne zdarzenia (choć kilka nich jest bardzo osobistych i opisują emocje związane z bardzo traumatycznymi  dla mnie chwilami). Myślę, że własne doświadczenia i czas, który je przyprószył oraz dystans, choćby czasowy, który dzieli mnie od tamtych wydarzeń sprawia, że wiele tekstów nie jest linearnym zapiskiem zdarzeń, a raczej wspomnieniem, szkicem,  fleszem mojej historii.  W komentarzach na moim YouTube często czytam „słucham Pani piosenek i czuję, jakby pani śpiewała o mnie”. To miłe, że moje teksty są zrozumiałe i dotykają innych. Bo jak nas coś dotyka to znaczy, że nas dotyczy. Prawda?

Jak wyglądała praca nad tekstami? Czy głęboko trzeba było sięgnąć w pamięć? Pisanie tekstów jest tym, co sprawia Pani przyjemność?

„Za miłość twa dziękuję ci” to tekst, który powstał blisko 20 lat temu. Jest bardzo osobisty i emocjonalny. Dziś, gdy go śpiewam,  mam zawsze gęsią skórkę. Tamte emocje wciąż są tak silne.  Gdy ponad rok temu wyjęłam go z szuflady, nie zmieniłam w nim ani jednego przecinka. Gdy Aleksander Woźniak  napisał do niego muzykę wiedziałam, że teraz tamte emocje i tamta historia się we mnie domknęła.  
„Ślad miłości” to tekst, który powstał w 2017 roku. Przelałam wówczas na papier  moją niezgodę i niezrozumienie na to, co się wydarzyło, mój żal, mój ból i straszliwą  tęsknotę. Tamte emocje pomimo upływu lat wciąż są we mnie silne i bardzo mnie dotykają. Wierze w to, że wyśpiewanie ich będzie dla mnie swego rodzaju autoterapią.
„Nasz Walc” - to piosenka, choć nie doczekała się teledysku (jest w planie), jest również dla mnie bardzo ważna. Moja mama zawsze mi powtarzała: „pamiętaj córeńko, miej odwagę mówić własnym językiem i stawać po swojej stronie”. To nie jest  łatwe zwłaszcza w dzisiejszych czasach, ale my artyści mamy ten przywilej, że możemy wyrażać swoje myśli i własne zdanie poprzez sztukę. Dzisiaj wiem, że można mi zabrać coś dla mnie bardzo cennego, ale nie można zamknąć mi ust. To moja siła.
Teksty które piszę powstają bardzo spontanicznie. Słyszę strofy i wiem, że muszę je natychmiast zapisać w przeciwnym razie ulecą i znikną. Mimo wszystko staram się pisać teksty tylko wtedy, gdy czuję w sobie wenę. Nie potrafię pisać na zawołanie.

Skąd pomysł na zmianę muzycznych nastrojów z „energetycznych i tanecznych rytmów” na „eteryczne i swingujące” brzmienia?

To cała ja, złożona z wielu historii muzycznych. Wychowana na muzyce klasycznej, budowałam swój świat na fundamentach, gospelu, jazzu, arii operowych, musicalu,  swingu oraz  starej dobrej starej muzyki polskiej. Niektórzy mi zarzucają, że nie umiem się muzycznie dookreślić.  Może mają rację? Ale to wynika z tego, że ja wciąż mam apetyt na więcej. Chce się uczyć i rozwijać. Nie boję się wchodzić w przestrzenie,  które wykraczają poza moją strefę komfortu. Lubię wyzwania i szukanie nowych ścieżek. Ale i tak zawsze najmocniej pod moją skórą pulsują południowe rytmy i swing. 

Płyta była nagrywana w czasie trwania pandemii. Czy emocje w niej zawarte są właśnie z tego okresu?

Paradoksalnie czas pandemii przyspieszył proces powstawania płyty. Mój rozpędzony pociąg z napisem „ PRACA” od wielu lat się nie zatrzymywał. Nie miałam czasu, aby spokojnie zaplanować harmonogram powstawania krążka. Pierwsze piosenki powstawały w krótkich przerwach pomiędzy wyjazdami i powrotami z tras. Gdy w marcu 2020 zostaliśmy zamknięci w domach, szybko zrozumiałam, że to darowany czas, by dokończyć płytę. Brakujące teksty powstawały niemal z dnia na dzień. Byłam szczęśliwa,  że nic nie burzy mi spokoju w pracy. Nagrania i dopieszczanie piosenek, wszelkie poprawki, dogrywki odbywały się bez pośpiechu i ograniczeń. Pierwotnie premiera albumu zaplanowana była na jesień 2020,  bo byliśmy gotowi z materiałem. Niestety druga fala lockdown’u zmusiła mnie,  by zmienić decyzję i poczekać do wiosny. Wprawdzie wiosną 2021 przyszła trzecia fala, ale uznałam że nie będę się bawić z pandemią w kotka i myszkę. Premiera odbyła się zgodnie z planem 26 marca. Na płycie jest kilka tekstów ściśle związanych z obecnym czasem przemiany, która na całym świecie następuje i związanych z tym wydarzeniem przemyśleniami. Mam poczucie, że ta płyta przypłynęła z mojej przeszłości, zahaczyła o nieodległy czas miniony i klamrą dopowiada to, czym żyjemy dzisiaj. Emocje, uczucia, nastroje, przemyślenia…i dojrzałość, która już we mnie jest. 

Jak Pani w ogóle przeżyła ten trudny, szczególnie dla artystów, pandemiczny czas?

Pandemia była wielkim sprawdzianem naszych czasów. Ścieżki, którymi się poruszaliśmy dotąd, pewniki, które stały naszym przyzwyczajeniem, szczyty, które wydawało się, że już dawno zdobyliśmy - wszystko legło w gruzach. Nikt nie był już niczego pewny. Miałam wiele dni i wieczorów, gdy zastanawiałam się, czy będę miała do czego wrócić? A może warto zastanowić się nad planem B? Złe i depresyjne myśli przeplatały się z próbą uspokojenia własnego poczucia wartości. Starałam sama siebie przekonywać, że jeśli pandemia jest swego rodzaju tsunami, to po jej przejściu, ktoś jednak przecież przeżyje. A jeśli ktoś przeżyje, to w tej grupie szczęśliwców mogę być także i ja. Dzień po dniu budowałam w sobie wiarę i przekonanie, że nie ma racjonalnych przesłanek bym miała zakończyć swoją karierę, by telefony przestały dzwonić i moje nazwisko miało być wymazane gumką myszką u wszystkich producentów. Pierwsze poluzowania przed wakacjami zeszłego roku upewniły mnie,  że mam rację. Znów do kalendarza wpadło kilka koncertów i zapytań o terminy. Poczułam się wyróżniona, bo inni koledzy nie mieli tyle szczęścia. O nich nikt nie pytał, nikt do nich nie dzwonił. Odłożyłam szukanie planu B na inny czas. 
Życie powoli wraca do normy. Podnosimy się z kolan. Teatry i kina ruszają. Wierzę że za chwilę koncerty też będą organizowane z większym rozmachem, a „kultura w sieci” przejdzie na zasłużona emeryturę.
Pandemia pozwoliła mi przez blisko półtora roku żyć na zwolnionych obrotach i przyznam, że paradoksalnie to była dla mnie ważna i dobra lekcja. Zobaczyłam, że można spokojniej żyć i wstawać bez budzika. Nie planować i nie szarpać się z kalendarzem próbując mu wyrwać pół godziny na dodatkowe zajęcia. Nagrałam płytę „Ślady Miłości” w spokoju i pełnym skupieniu. Zadbałam o siebie, wypoczęłam, zrobiłam ogólny plan na przyszłość i z optymizmem czekam na powrót do normalności.
Nie wiem, co nas czeka. Niczego nie planuję. Cieszę się z tego co mam i jeśli dane mi będzie jeszcze kilka razy ucieszyć publiczność swoją artystyczną kreacją, będę szczęśliwa, bo scena to całe moje życie. 

Czy Pani zdaniem artysta może odnaleźć się w rzeczywistości bez większych kontaktów z realną widownią, czy jest to niemożliwe?

Zdarzyło mi się w czasie głębokiego lockdownu zagrać kilka koncertów on-line. To najtrudniejsze przeżycie, jakie mi się przydarzyło. Trudno opisać nierealność takiego zdarzenia, niekompatybilność artysty z pustą widownią i martwym okiem kamery. Nic wtedy nie działa tak jak trzeba. Nie ma energii, która zwykle płynie od widza, nie ma dyscypliny, spięcia, adrenaliny, tremy tak potrzebnej by wspiąć się na emocjonalne wyżyny. Wiem, że to pandemia  wymusiła na artystach i organizatorach takie działania, ale wierze, że ten czas już mamy za sobą, że to nigdy  już nie wróci.

Jest Pani wszechstronnie uzdolnioną osobą. Czy jest coś, co z Pani wszystkich aktywności sprawia Pani największą przyjemność?

Nie będę oryginalna  - uwielbiam swoją pracę i nawet jak mam wakacje, moja głowa wypełnia się nowymi pomysłami, kreacjami, realizacjami. Taka jestem i chyba już się nie zmienię.

Skąd pomysł na tiktokową Grażynę?

Grażyna, czyli pani z Tik-Toka, powstała bardziej z potrzeby działania w czasie pandemii, niż potrzeby artystycznej, by móc trochę oderwać głowę od tego, co wówczas się działo. Wystrzeliła zupełnie niespodziewanie, ale cieszę się, że jest i bardzo ją lubię. Przyznam, że nim zdecydowałam się stworzyć swój kanał na Tik-Toku, przejrzałam, co można tam zobaczyć i trochę ze smutkiem stwierdziłam, że obok całkiem zabawnych filmików i artystycznych prezentacji jest niestety dużo taniego i wulgarnego żartu mimo, że pierwotnie Tik-Tok został stworzony dla młodzieży. Sam Tik-Tok stał się dla mnie wyzwaniem, ale wiedziałam, że muszę znaleźć swój własny klucz. Grażyna to określony typ kobiety, który pamiętam jeszcze z czasów mojego dzieciństwa. Typ plotkary, która o wszystkich wszystko wie, całymi godzinami, z wałkami na głowie obserwuje świat z parapetu własnego okna, opierając się o poduszkę w towarzystwie hałaśliwego psa. Jej wścibskiemu oku nic nie umknie. Jest zbiorem wszystkich cech które wydaje się, że nas nie dotyczą, ale czy rzeczywiście? Grażyna ma męża, syna, córkę, sąsiadkę, sąsiada, ewentualnie jakiegoś kochanka, czyli to wszystko, co tak naprawdę stanowi często naszą rzeczywistość i codzienność.  Idealny stereotyp do opracowania.

Filmiki są tak konstruowane, aby obnażać Grażynę z jej wielu drażliwych ludzkich cech. A my, przecież  lubimy śmiać się z innych, zwłaszcza, gdy sami wystawiają się na strzał. Żartowanie z Grażyny, używając do tego własnej twarzy, przychodzi mi z łatwością, bo mam dystans do swojej osoby i ogromne poczucie humoru. Przy okazji  Grażyna sprawiła, że  potwierdziłam  swój komediowy warsztat, o który wiele osób mnie wcześniej nie podejrzewało. 
Od lat mam przyklejony wizerunek „damy z łasiczką”, osoby wyniosłej, zaborczej, trudno dostępnej. Pewnie dlatego obsadzano mnie w roli  lekarza czy prawnika. Ta łatka niestety mocno przykleiła się do mnie i trudno się jej pozbyć. Wierzę,  że Grażyna ten wizerunek już trochę odczarowuje.

Czy wcześniej już miała Pani okazję malować, czy to było dla Pani całkiem nowe doświadczenie?

Moje pierwsze próby malowania na płótnie sięgają ponad 20 lat wstecz. Mam spora kolekcję obrazów, ale niestety większość poszła w dobre ręce, czyli zasiliły konta akcji charytatywnych lub wiszą u przyjaciół na ścianach. W domu mam tylko kilka z nich, z którymi raczej się już nie rozstanę. Z malowaniem „romansuję” w wolnych chwilach. Pandemia była doskonałym czasem. Namalowałam 4 obrazy i… na ten moment  już się nasyciłam. Rzeczywistość wraca do normy, więc i czasu na malowanie nie mam zbyt wiele . Pozostał tylko zapach farb, który bardzo lubię…

Miała Pani okazję być kiedykolwiek wcześniej w Śremie lub okolicach? Nadal czuje się Pani związana z rodzinnym Dolnym Śląskiem, czy Warszawa jest w pełni Pani nowym domem?

Kilka lat temu byłam w Śremie ze spektaklem „ZA ROK O TEJ SAMEJ PORZE” (gram razem z Piotrem Gąsowskim). Publiczność przyjęła nas niezwykle gorąco i entuzjastycznie.  Zdążyliśmy nawet pospacerować po miasteczku, które zrobiło na mnie wspaniałe wrażenie. Ogromnie się ciszę, że znów będę mogła na chwilę przyjechać i spędzić tu kilka chwil zostawiając odcisk własnej dłoni w Alei Gwiaz.
Choć jestem wrocławianką zakorzeniłam się już w Warszawie na dobre. Praktycznie nic  już fizycznie nie łączy mnie z Wrocławiem, no, może poza cmentarzem na którym są pochowani moi Rodzice.
Mimo to, uwielbiam Wrocław i czuję się tam jak u siebie w domu. 

Z Olgą Bończyk rozmawiamy o nowej płycie, pracy w pandemii i jej koncie na Tik Toku

Z Olgą Bończyk rozmawiamy o nowej płycie, pracy w pandemii i...

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!

Polecane oferty

Materiały promocyjne partnera
Wideo
Wróć na srem.naszemiasto.pl Nasze Miasto